ניגון אודה לא-ל: הבדלים בין גרסאות בדף

ניגון באידיש על הפיוט "אודה לאל" הולחן על ידי הרב אלחנן זאב קלאגסבאלד מחסידי באבוב.  

הרב אלחנן זאב קלאגסבאלד [[שו"ב]] בטשעבין מחסידי באבוב חיבר מילים באידיש והלחין ניגון על בתים מהפיוט אודה לאל שחיבר ר' שמעיה קסון ונדפס בסידור "בית יעקב". תוכן הניגון - התחדשות ה[[נשמה]] בקומה משנתה בכל בוקר, הודיה להשי"ת והגעגועים שלה למקור חוצבה.

הניגון התקבל אצל הבחורים ב[[ליובאוויטש]], והיה מושר בהתוועדויות שם{{הערה|מפי הרב [[מרדכי שמואל אשכנזי]]}} (בעיקר בליל שישי{{הערה|מובא בספר '''זכרונותי''' של הרב [[שמריהו ששונקין]]}}). הניגון היה אהוב אצל ה[[משפיע]] ר' [[פרץ מוצקין]], ר' [[מנחם מענדל פוטרפס|מענדל פוטרפס]] ועוד. כמו כן היו שרים אותו בתקופת [[פוקינג]] ובבית הכנסת ב[[תל אביב]] ברחוב "נחלת בנימין".

בשנת [[תשכ"ז]] חיברו ר' [[יחזקאל סופר]] והרב [[שלמה זרחי]] גירסא חב"דית לניגון על געגועי החסיד לרבי{{מקור}}.

===המילים המקוריות ב[[לשון הקודש]]===

 

;בית ו:

;בית ז:

 

 

געלויבט ביסטו, קודשא בריך הוא, דו ווייסט דאך וואס יעדער טוט אין הארצן קלערן.

 

דו מוזט דאך וויסן דערפון, אז זי לייכט ווי די זון,{{ש}}

אז די נשמה גייט ארויף, אין הימל יעדע נאכט.

 

;בית ו:

;בית ז:

אודה לא-ל לבב חוקר, ברן יחד כוכבי בוקר,{{ש}}

ברן יחד, ברן יחד, ברן יחד כוכבי בוקר.

געלויבט ביסטו, מיין רעבעניו.{{ש}}  

דו פילסט וואס יעדער טוט אין הארצין טראכטין,{{ש}}

איך לויב און דאנק, מיט מיין געדאנק,{{ש}}

עס בענקט זיך מיר, צו זעהן די טיר,{{ש}}

וואו מ'גייט אריין צום רבי'ן אויף יחידות,{{ש}}

זיך אויסוויינען דארט, און דערהערן א ווארט,{{ש}}  

לאמיר זיך נעמען, האנט ביי האנט,{{ש}}

און [[פארברענגען]] נאכאנאנד, מיט [[משקה]] און מיט בראנד,{{ש}}

[[סטאוו יא פיטו]], אוו פייאטניצו - און [[ניגון ניע זשוריצי כלופצ'י|נייע זוריטשי]] חלאפטשי.

ווייל וואו מען גייט, און וואו מ'שטייט,{{ש}}

איז א חסיד ווערט דאך קיינמאל ניט פארפאלן,{{ש}}

דעם רעבינ'ס בליק, און זיין הייליקן קוק,{{ש}}

שלעפט ארויס פון אלע שטורעמדיקע כוואלן.

לערנען חסידות אן א ברעג, ווייל שליחות איז דיין צוועק,

דאס איז די ריכטיקע וועג,{{ש}}

און אפילו מ'האט זיך באמאכט,{{ש}}

איז קיין סאך נישט געטראכט, אפגעווישט און געגאנגען ווייטער.

אוי, ס'לויפט די צייט, מ'שפירט זיך ווייט,{{ש}}

א וואו זיינע מיינע תמימות'דיקע יארן,{{ש}}

מ'ליגט אין זאק, מיט א באלעבאטישן פראק,{{ש}}

מ'דארף נאך אמאל, צום רבי'ן פארן.

גיי אריין צום רעבין צום טאטע, און שפירט זיך ווי א פיאטע,{{ש}}  

און היט זיך "שמא יטה", פון דעם רבי'נס יחידות-הוראות,{{ש}}

ווייל אז מ'גיט זיך נישט איבער גאנץ, בלייבט מען א שוואנץ{{ש}}